Γιατί τώρα

Συμμετέχω χρόνια στα social media. Είμαι σε twitter, facebook, google+ και έχω και τη Φεγγαρόστρατα, ένα blog με ιστορίες και παραμύθια. Εύλογο να αναρωτηθεί κανείς λοιπόν, γιατί τώρα; Γιατί αποφάσισα τώρα να μιλήσω για την καθημερινότητά μου ως άτομο με αναπηρία.

Γιατί δεν το έκανα τόσα χρόνια;

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δεν έκρυψα κατά τη διαδικτυακή μου παρουσία το γεγονός ότι έχω μια αναπηρία. Έχω πολλούς φίλους σε facebook, twitter κ.λπ. που μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Το γράφω επίσης, συχνά πυκνά, και στη Φεγγαρόστρατα, αλλά εντάξει… μπανεράκι δεν έχω αναρτήσει ακόμη!

Ο λόγος που επιμένω τόσο πολύ να το ξεκαθαρίσω αυτό θα αναφερθεί πιθανότατα σε άλλο post. Για την ώρα κρατάτε αυτό ως δεδομένο.

Και προχωράω.

Γενικώς, είμαι λιγόλογη. Όταν μιλάω, όχι όταν γράφω. Δεν πολυμιλάω, ειδικά όταν βρίσκομαι σε μεγάλες παρέες. Όχι ότι δεν έχω κι εγώ τις στιγμές μου, όπου φλυαρώ ακατάσχετα σε πολύ δικούς μου ανθρώπους, αλλά γενικά δεν είμαι πολύ ομιλητική. (γι’ αυτό προτιμώ να γράφω).

Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ποτέ μα ποτέ δε μου άρεσε να πρήζω τον άλλον με τα προβλήματά μου με έκανε να μη λέω πολλά για την καθημερινότητά μου.

Η οποία, εντάξει, όσο να ‘πεις, έχει κάποιες δυσκολίες.

Ποτέ δε μ’ άρεσε η κλάψα και πάντοτε σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει λόγος να «φορτώνω» τους γύρω μου σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω καθημερινά. Αυτό λοιπόν είχε ως αποτέλεσμα, ακόμη και δικοί μου άνθρωποι, καλοί φίλοι μου, να μη γνωρίζουν βασικά πράγματα. Όχι ότι τα έκρυβα, απλώς δεν αποτελούσαν το κύριο θέμα συζήτησης για μένα.

Έτσι, σχετικά πρόσφατα έτυχε να διηγηθώ ένα περιστατικό που μου έτυχε σε έναν κολλητό φίλο μου και μου προκάλεσε έκπληξη η αντίδρασή του. Έδειξε παραξενεμένος και είπε: «Δε είχα καταλάβει ότι το αντιμετώπιζες αυτό. Το κάνεις να φαίνεται τόσο απλό».

Σε ό,τι αφορά γενικά τα άτομα με αναπηρία, ναι συμβαίνει αυτό. Πολλά πράγματα φαίνονται πιο απλά απ’ ό,τι είναι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ακόμη και οι πιο στενοί φίλοι σε βλέπουν πάντοτε ντυμένη, πλυμένη, χτενισμένη. Και καθώς αυτά φαίνονται δεδομένα για τους περισσότερους, σπάνια αναρωτιέται κανείς πώς καταφέρνεις να φτάσεις ως εκεί.

Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισα ότι ίσως να πρέπει να λέω περισσότερα. Βοηθάει τους άλλους να έχουν πιο ρεαλιστική εικόνα. Αυτό λοιπόν, μαζί με διάφορα περιστατικά που μου συμβαίνουν -σχεδόν σε καθημερινή βάση- με «πρωταγωνιστές» τρίτους που συναντώ τυχαία μπροστά μου, στους οποίους κυριαρχεί η αμάθεια και βασιλεύει ο ωχαδερφισμός, με έκαναν να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω αυτό εδώ το blog.

Είναι απαραίτητο πιστεύω να μάθει κανείς ένα υποτυπώδες σαβουάρ βιβρ (savoir vivre ένα etiquette) απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Δε μαθαίνονται παπαγαλία όμως αυτά, για να μάθεις πώς να αντιδράς σωστά, πρέπει πρώτα να καταλάβεις, να νιώσεις κάποια πράγματα. Ελπίζω μέσα από δω να βοηθήσω μερικούς από εσάς να… καταλάβετε.

Για καλό δικό σας, δικό μου φυσικά, αλλά και για το καλό της ελληνικής κοινωνίας.